هر چه حسن است، همه ذکر حسن می‌گویند

ذکر زیبای تو گل‌ها به چمن می‌گویند

بلبلان یکسره در دشت و دمن می‌گویند

همه از حال غریبی به وطن می‌گویند

نه بوی مشک، نه چون بوی نافۀ ختن است

نه بوی یاسمن است این، نه بوی یاس من است

نه بوی چادر خاکی، نه عطر آن گودال

بقیع، روضۀ مکشوف کوچه و زدن است

از بار داغش پشت پیغمبر شکسته

تنهاترین سردار بی لشگر، شکسته

سجاده‌اش بر غربت او گریه کرده

پای غریبی‌اش دل منبر شکسته

باید امشب بلند گریه کنیم

مثل زینب، بلند گریه کنیم

که مرتب بلند گریه کنیم

سوخت از تب، بلندگریه کنیم

بنویسید مرا: بی سر و سامان حسن

بنویسید: منم تشنۀ احسان حسن

حسن در حسنِ حسن، عشق حسن، جان حسن

دل عشاق شکار است به پیکان حسن

بس کن عزیز تا سحر بیدار، بس کن

کشتی مرا از گریۀ بسیار، بس کن

ای چند شب بیدار مانده، آب رفتی

ای چند شب گریان من، این بار بس کن

ای در غمت دو چشم پیمبر گریسته در سوگ جانگداز تو حیدر گریسته

روزی که سوخت جان تو از زهر اشقیاء از التهـــاب سخت تــو، مادر گریسته

معدن درد و غمم یار اگر بگذارد

سینه، این مخزن اسرار اگر بگذارد

دوست دارم که در آغوش تو آرام شوم

زهر، این هند جگر خوار اگر بگذارد

دارم به خاطر حرمت گریه می‌کنم

از شوق سفرۀ کرمت گریه می‌کنم

در روضه‌های محترمت گریه می‌کنم

وقتی برای درد و غمت گریه می‌کنم

اخم شیطان باز می‌گردد، تبسم می‌شود

جعده بعد از زهر درگیر توهم می‌شود

آتش سَم است، اما پشت درب خانه نه

پشت درب سینه‌ات لبریز هیزم می‌شود