یک وقت ز خانه‌ات جوابم نکنی

با لفظ برو، خانه خرابم نکنی

می‌ترسم از آن لحظه که روز عرصات

در زمزۀ نوکران حسابم نکنی

صد بار خوانده‌ای و دوباره بخوان کم است  دنیا اگر تمام شود، روضه‌خوان کم است

بغضی ز دیده‌ام فوران می‌کند ولی  تشبیه این دو چشم به آتش‌فشان کم است

ما را شهید اشک و محن آفریده‌اند

عاشق تر از اویس قرن آفریده‌اند

 امر خدای عزوجل بوده در ازل

 ما را برای سینه زدن آفریده‌اند

وقتی سوار چرخ زمان می‌کنی مرا

مانند روح خویش روان می‌کنی مرا

در سینه‌ام ملایک تو سینه می‌زنند

داری برای گریه مکان می‌کنی مرا

در سوگ تو سنگ می‌زند بر سینه

گل با دل تنگ می‌زند بر سینه

با سوز و گداز نوحه می‌خواند باد

باران چه قشنگ می‌زند بر سینه

آن کس که از برای خدا سینه می‌زند

اصلاً بـه اشتیـاق شمـا سینه می‌زند

تنهـا خـدا ز کنه دلم گشتـه با خبر

کاین عبد روسیاه چرا سینه می‌زند!