شبی که نام تو در باور زمین گل کرد کسی نگفت «چرا زخم ما چنین گل کرد؟» دوبارۀ مزرعه کربلا شکوفا شد دوباره پینۀ دستان خوشه‌چین گل کرد ببین چگونه زنی شیون از دلش جوشید ببین چگونه ترک‌های زخم دین گل کرد
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
صبرش امان حوصله‌ها را بریده بود
وقتی که از حوالی میدان گذشته بود
وقتی که ماه مهر تو در آسمان نشست تصویر تشنگی به رخ کهکشان نشست آخر به خضر و چشمۀ آب بقا رسید هر عاشقی به معرکه تا پای جان نشست
ناگهان شاعری پریشان شد، گریه - گریه - رسید تا باران در خیالش دوباره می‌بارید، روی لب‌های خیمه‌ها، باران
در هیاهوی گرم و مبهم باد، نیزه در نیزه عشق رفت از یاد یک سبد گل میان دشت افتاد، باد فریاد شد: بیا باران !
داد زد ها ... سر از این خاک کجا بردارد کیست آیا قدمی سمت خدا بردارد؟
خیمه زد روی پدر، رو به جماعت پرسید یک نفر نیست که بابای مرا بردارد؟
تاریک شد هوا پدرم برنگشته است
عمّه بگو چرا پدرم برنگشته است
بدجور قبل کوچک من شور می‌زند
شب شد ولی خدا پدرم برنگشته است
غزل غزل بنویسم حدیث رویایی
برای اوج ادب منتهای شیدایی
برای وصف شماپای شعر می‌لنگد
تو انتخاب خدایی برای سقایی
روزی هزار بار که شکر خدا کنیم شاید که حق آمدنش را ادا کنیم
شب‌های ماتم آمده باید که خویش را آماده تا برای دو ماه عزا کنیم
اشکی نشست بر سر دامان لحظه‌ها
آتش گرفت و سوخت غزلخوان لحظه‌ها
می‌سوخت آن خیام به غم ماندۀ زمین
در های های دیدۀ ویران لحظه‌ها
مانده بودم، غیرت حیدر به فریادم رسید در وداعی تلخ، پیغمبر به فریادم رسید
طاقتم را خواهش اکبر، در آن ظهر عطش برده بود از دست، انگشتر به فریادم رسید
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
