ای آنکه خداوند یکتا به تو می‌نازد

تو یوسف زهرایی، مولا به تو می‌نازد

تو جنت الاعلایی، جان بخش مسیحایی

از بس که تو زیبایی حورا به تو می‌نازد

ای وعدۀ خدا ز چه تأخیر کرده‌ای؟

دیگر برای آمدنت دیر کرده‌ای

در اشتیاق پیرهنت سالیان سال

یعقوب چشم‌های مرا پیر کرده‌ای

خواب دیده‌ام پرندگان پلید می‌شوند

وقتی از ظهور عشق، ناامید می‌شوند

برگ برگ سیب‌هایمان کبود می‌شوند

سروها پر از شکوفۀ شهید می‌شوند

ای از تبار عاطفه ضامن شو، از چنگ هر چه حادثه آهو را

قشلاق عشق کوی بهارانت، ای جَلد کرده هر چه پرستو را

ماه شب چهارده عصمت، در چاه رفته یوسف سامرّا

دنیا تمام دیدۀ یعقوب است، از عالمی دریغ مکن سو را

جمعه به جمعه از خبرت حرف می‌زنند

مردم چقدر پشت سرت حرف می‌زنند

مانند آفتاب که از نور و سایه‌اش

از شایعات دور و برت حرف می‌زنند

آن سوی چشم‌های خدا مردی‌ست

مست حضور تشنۀ روییدن

می‌گیرد آسمان نگاه او

آدینه‌ها بهانۀ باریدن

ترک کعبه می‌گوید کعبه‌زاده‌ای دیگر

سوی بی‌خماری‌ها، مست باده‌ای دیگر

راه آسمان‌هارا بی‌بُراق می‌تازد

تا بهشت می‌گیرد راه جاده‌ای دیگر

پیراهنی که سخت سیاه است و گریه‌دار

روزِ مرا کشانده به شب‌های آزگار

پیراهنی که داغ تو را ارث برده است

از صفحه‌های تیره و تاریک روزگار

باز بوی بهار، عطر نعیم

صحبت کردگار و لطف رحیم

باز آهنگ رَبَّناَ اغفرلی

نیتِّ قُربِ آشنای قدیم

پیراهن سیاه تو دارم به تن حسین

روحی دمیده در تنم این پیرهن، حسین

با اشک و روضه شیر به من داده مادرم

تربت گذاشته پدرم در دهن، حسین