من از مشهد، من از تبریز، از شیراز و کرمانم

من از ری، اصفهان، از رشت، از اهواز و تهرانم

نمی‌دانم کجایی هستم، اما خوب می‌دانم

هوایی هستم و آواره‌ای در مرز مهرانم

دلیل دارد اگر سر به زیر و غمگینم

نمانده باطنی اصلا به ظاهر دینم

نگاه کردم و دیدم تمام شد عمرم

هنوز جاهلم و بندۀ شیاطینم

قبل از آنکه بنویسند جزای همه را

می‌سپارند به تو قدر و قضای همه را

شب قدر است ولی قدر نمی‌دانیمت

که تو باید بدهی اجر و سزای همه را

حال امروز چشم‌هایم باز

مثل ابر بهار، بارانی ست

یوسف امروز هم نیامده و

شهر در اضطراب کنعانی ست

چه کرده‌ایم که آن آشنا نمی‌آید

پیامی از سر کویش به ما نمی‌آید

چه کرده‌ایم، گره خورده کارمان اینقدر

چه کرده‌ایم که مشکل گشا نمی‌آید

من و تا جمعۀ موعود باران

دوتا چشم و هزاران رود، باران

تمام کربلا را آب می‌برد

اگر دست دل من بود باران

مادرم! ته کشید پیمانه! عمر آمد به سر، چه خواهی کرد  

به چه کارت می‌آید این پستو؟ که در آنجا تو شش پسر داری

گاه سر، بار سخت سنگینی است، گاه تن، عاجز است از حملش  

نیز یعنی که گاه می‌یابد، باری از دوش خویش برداری

اگر که پیچ و خم روزگار بگذارد

اگر که سختی این انتظار بگذارد

هنوز هست سری تا که دست‌هایش را

به دست خاک قدم‌های یار بگذرد

تفسیر عشق درس الفبای کربلاست

لب تشنه خضر در پی صحرای کربلاست

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»

نیل و فرات تشنۀ موسای کربلاست

و چشم ابری من بر کویر خواهد ماند

همیشه جملۀ نعم‌الامیر خواهد ماند

چقدر فرصت پرواز، آسمان خالی

و پشت میله کبوتر اسیر خواهد ماند