او طرح دگر ز عشق و تقوا می‌ریخت

 آتش ز عطش بر سر دنیا می‌ریخت

از لذّت آب خوردنش افزون بود

 آن لحظه که آب را به دریا می‌ریخت

با ماه خیام نام مهتاب مبر

امّید به بابی به جز این باب مبر

خواهی دل عبّاس نسوزد زین بیش

نام عطش و سکینه و آب مبر

ای شهید وصل داور یافته!

اذن دیدار پیمبر یافته

تشنه‌ی سیراب از کوثر شده

میهمان دامن مادر شده

عشق، راهى است که دارد خطر کشته شدن

 عاشق آن است که بندد کمر کشته شدن

ماه و خورشید اگر شمع ره زندگى است

 کهکشان‌هاست چراغ گذر کشته شدن

تشنه‌ام گر چه من خون جگر، اى آب فرات!

 کودکانند ز من تشنه‌تر، اى آب فرات!

کودکان را نبُوَد تاب عطش، رحمى کن

 که فتاده است به دل‌ها شرر، اى آب فرات!

شاه معنى چون براندازد نقاب

خانۀ صورت شود از بُن، خراب

چیست صورت؟ عشق جان و عشق تن

چیست معنى؟ عشق جانان باختن

گفتار دل‌کش شه و رفتار دل‌فریب

از کوفه کَند، پاى دل مسلم و حبیب

عاشق چو گرم شوق شود، راه عشق را

پوید به پاى جان و نیندیشد از رقیب

ای فرات! ای از تو در حسرت، زلالِ سلسبیل!

سلسبیلت، جانِ دل بنْمود اندر ره، سبیل

گر چه در ظلمت نداری راه؛ امّا هم‌چو خضر

از روان‌بخشی، زلالت آب حَیْوان را، دلیل

کنار بسترم آید شمیم دلکش یاس

ندانم آمده زهرا به حجره یا عباس

من از نوازش یک دست خسته‌ی رنجور

حضور فاطمه را در برم کنم احساس

قصدی به جز فدا شدن و سوختن نداشت

جز این اگر که بود نشانی ز من نداشت

آنقدر مرد ساختمش تا در امتحان

یک نهر تشنه بود و غم خویشتن نداشت