بوی سیب سرخ دارد می‌وزد در کربلا

خاک هم از آسمان دل می‌برد در کربلا

یک نفر که جای دستش بال در آورده است

بیخود از خود دور گنبد می‌پرد در کربلا

شرم از شیون و از گریۀ ما کن، بس کن

پشت و رویش نکن اینقدر، حیا کن، بس کن

با وضو مادر من شانه به مویش می‌زد

موی سلطان مرا شمر رها کن، بس کن

وای از این روضه که از آن شده دفتر خونین

روضه خوان خون به دل و مسجد و منبر خونین

مستمع جامۀ خود چاک زد از این ماتم

مادری لطمه به صورت زد و منبر خونین

می‌سوزد از شراره‌ی عشق خدا و باز

آتش به جان اهل هوس می‌زند حسین

آبش اگر دهند که هرگز نمی‌دهند

با کام خشک و سوخته پس می‌زند حسین

در زمین آویزه‌ی عرش اله افتاده بود

 یا تن خون خدا در قتلگه افتاده بود

پیکر سبط نبى در بحر خون بُد غوطه‌ور

 یا که بر خاک سیه، عرش اله افتاده بود

ای شمر! بر صحیفه‌ی قرآن نشسته‌ای

گنجینه‌ی خداست که بر آن نشسته‌ای

بر جلوه‌گاه علم لدن پا نهاده‌ای

بر بوسه‌گاه ختم رسولان نشسته‌ای

ای شمر! ببین کجا نشستی

بر مخزن کبریا نشستی

بردار تو پای چکمه‌دارت

زین سینه که از جفا نشستی

از زین فتاد و سر به سر خاک برنهاد

خاکم به سر! چو او به سر خاک، سر نهاد

هر جا که سر نهاد بر آن ریگ‌های گرم

از تاب رفت و باز به جای دگر نهاد

آراست کردگار چو بازار کربلا

شاه شهید گشت خریدار کربلا

چون نافۀ ختن به مشامم رسد هنوز

بوی عبیر از در و دیوار کربلا

«شه دین گفت: من پابست عشق روی جانانم»

به کوی عشق سر بنْهاده اندر خطّ فرمانم

فدا اندر منا آورده جمع نوجوانانم