آوازه‌ی غربت است در کوى حسین

 خون است روان از سر هر موى حسین

آنان که به او نامه نوشتند بیا

 امروز کشیده تیغ بر روى حسین

بر سر ببْریده‌ی دور از تنت هر دم سلام!

آفتاب روز کوفه! ماهتاب شام شام!

سر به روی نیزه و تن زیر سمّ اسب‌ها

من ندانم مادرت زهرا بگرید بر کدام

خاست شیون آن زمان از مرد و زن

کوفه شد از ضجّه‌ها، «بیت‌الحَزَن»

هر که بر احوال ایشان بنْگریست

پیرهن زد چاک و چون باران گریست

کمی شکوفه و شبنم برای من کافی است

دو شاخه گل گل مریم برای من کافی است

برای از تو سرودن برای بارش شعر

شب و سکوت و کمی غم برای من کافی است

در پنجۀ کینه‌ها اسیرش کردند

مهمان هزار تیغ و تیرش کردند

دیروز تمام کوفه عاشق بودند

امروز به جنگ، ناگزیرش کردند

از هر کنار توسن بیداد تاختید

تا خاندان فاطمه، ویرانه ساختید

خواندید از حجاز مرا جانب عراق

و‌آن ‌گاه پرده‌های مخالف نواختید

تا در تن و سنگ و خشت ِ خود جان داری

هر روز هوای عیدِ قربان داری

در کوچه و بام و مسجدت پیچیده:

«ای کوفه تو شهره‌ای به مهمانداری ...!»

این نامه به خط کوفی­ است، با خود گله‌­ای آورده

لرزانده دل دنیا را، نه ... زلزله‌­ای آورده

این نامه به خط کوفی­ است، با جوهری از اشک و خون

بر پای خودش امضایی، از قافله­­‌ای آورده

از موسم حج می‌­آید ... از مشعر چند اسماعیل؟

شاید غم هاجرها را، با هروله‌­ای آورده

خاکتان بر سر که فرزند پیمبر کشته‌اید

نور چشم حضرت زهرا و حیدر کشته‌اید

شخص ایمان، روح قرآن، سرور آزادگان

خامس آل عبا، محبوب داور کشته‌اید

یکدم بیا و بنگر این خیلِ آشنا را

لبخند فکرِ خوبی است ... گریان مشو خدا را

پیمان گسستگانید! چون دانه‌های تسبیح

دیگر رها کنید این موسیقیِ ریا را