مظهر صبر خدای حی داور، زینبم! یادگار حیدر و زهرای اطهر، زینبم! فتح کردی شام را سنگر به سنگر، زینبم! آمدی همچون علی از فتح خیبر، زینبم!

آن نی که بر آن خشک نیستان می‌خورد

آب از لب جوی لب و دندان می‌خورد

لب تشنه ز جویبار قرآن می‌خورد

می‌خورد فراوان و فراوان می‌خورد

لب تشنه‌ای و از لب نی کام برده‌ای

با کربلا دل از همه ایام برده‌ای

آب فرات و آب حیاتند تشنه‌ات

آب بقاء را تو لب جام برده‌ای

قربان آن نی یی که دمندش سحر، مدام

قربان آن می‌ یی که دهندش علی الدوام

قربان آن پری که رساند تو را به عرش

قربان آن سری که سجودش شود قیام

بود لبریز از می توحید جامت یا حسین  

تا شهادت ریخت شهد خود به کامت یا حسین

ای که دیدی هر بلا در کربلا، گفتی بلی  

بود سرشار از ولای دوست جامت یا حسین

ای ماه روی نیزه که جای تو در دل است!

با دست بسته دست‌رسی بر تو مشکل است

از ابتدای قافله تا انتهای آن

هشتاد و چار کودک و زن در سلاسل است

بر گلشن دین رسید چون موسم دى

شد فصل غم و زمان شادى شد طى

تا رفت سر‍ِ‍‍‍ سرّ خدا بر سرِ نى

در ناله شدى زینب کبرى چون نى

در صبح روز حادثه، هرگز محن نداشت

شاهی که جز لباس شهادت به تن نداشت

در راستای بینش توحید‌باوران

جز اعتلای حقّ و حقیقت، سخن نداشت

آب دیدم، کام عطشان توام آمد به یاد

دیدم آتش، لعل سوزان توام آمد به یاد

دوختم بر آسمان پر ستاره، چشم خویش

بر بدن، زخم فراوان توام آمد به یاد

شور تو را به کشور جان‌ها دمیده‌اند

داغ تو را به بزم جهان‌ها دمیده‌اند

سینه به سینه، داغ اهورایی تو را

در جان مردمان زمان‌ها دمیده‌اند