پشت میخانه نشستم، غرق شور و شادی‌ام

از خراب آباد این دل در پی آبادی‌ام

هرکسی پرسید از نام و تبار و شهرتم

سینه را کردم سپر گفتم که عبدالهادی‌ام

لطف امام هادى و نور ولایتش

ما را اسیر کرده به دام محبتش

بر لطف بى کرانۀ او بسته‌‏ایم دل

امشب که جلوه‌گر شده خورشید طلعتش

هرکه را آسمانی‌اش کردند

در نگاه تو فانی‌اش کردند

هر که عطر و بوی تو داشت

غرق در مهربانی‌اش کردند

نوری درخشید و به عالم روشنا داد

هادی شد و ره را نشان بر آشنا داد

ظلمت زدود از دهر و چندان فیض بخشید

تا بر کویر جانمان آب بقا داد

ذوق و شوق و طراوتم با تو

رونق شعر هیئتم با تو

هرچه باشد من از تو می‌گویم

سربلندی و عزتم با تو

تمام زاویه‌ها را کشید‌ه‌ای قائم

آ‌های سرو قد سرترین، سرت سالم

غزال «ام ولد»، نور چشم‌‌های جواد

پدربزرگ شب قدر حضرت قائم

ای چارمین علی ولی و دهم امام

وی بر فراز عرش ولایت تو را مقام

وه، ‌ای به کنیه بوالحسن و در لقب نقی

خورشید و ماه، آینه‌دار تو صبح و شام

نوبت عشق است و کار و بار حرام است

هرچه به جز گفتن از نگار حرام است

جبر تو گر هست، اختیار حرام است

محضر خورشید، سایه‌سار حرام است

اجازه هست مرغ دل، کبوتر حرم شود؟

و با فرشته‌‌های وحی عشق، هم قدم شود؟

اجازه هست این کبوتر نشسته در حرم

پر شکسته‌اش برای مدحتان قلم شود؟

آمده تا سخن از چشم خود آغاز کند

دهمین پنجره را سمت خدا باز کند

تا که یک پرده، خدا را به من ابراز کند،

جگر شیر بیارید که اعجاز کند