از خیمه‌گاه زخمی‌ آب دود حریق العطش تا عرش می‌رفت _ امداد را _ پیچیده در شولای طوفان مردی به نام آبی دریا به شط زد ....

هشدار که یار ناامیدی نشوی

زنهار که غرقه در پلیدی نشوی

رفتند حسینیان و گلگون کفنان

هشدار در ین عرصه یزیدی نشوی

یاری که پر از خون جگر شد جامش

این بود به روز واپسین پیغامش

آن کس که ره حسین  را می‌پوید

شهد است شرنگ عاشقی در کامش

هر دم که ز کار زار بر می‌گردی

شوریده و بی قرار برمی گردی

این بار کدام لاله‌ات پرپر شد

که این گونه شکسته وار بر می‌گردی؟

آن نی که بر آن خشک نیستان می‌خورد

آب از لب جوی لب و دندان می‌خورد

لب تشنه ز جویبار قرآن می‌خورد

می‌خورد فراوان و فراوان می‌خورد

بنگر به شکوه سوی او تاختنش

در قلۀعشق، پرچم افراختنش

فتح است در این معرکه سر دادن او

برد است در این میانه جان باختنش

ای حضرت عشق! یاری‌ام کن

 زردم ز خزان ، بهاری‌ام کن

جز شور سفر به سر ندارم

ره توشه به جز خطر ندارم

گر بر ستم قرون برآشفت حسین

بیداری ما خواست، به خون خفت حسین

آنجا که زمان محرم اسرار نبود

با لهجۀ خون، سرِّ مگو گفت حسین

عالم همه خاک کربلا بایدمان

پیوسته به لب خدا خدا بایدمان

تا پاک شود زمین ز ابنای یزید

همواره حسین مقتدا بایدمان

شوریده‌سری که شرح ایمان می‌کرد

هفتاد و دو فصل سرخ، عنوان می‌کرد

با نای بریده نیز بر منبر نی

تفسیر خجسته‌ای ز قرآن می‌کرد