ز خاطر برده‌ام چشم ترم را

همه گلزخم‌های پیکرم را

از آن وقتی که دیدم نیمۀ شب

کبودی‌های روی مادرم را

شبم بی تو نگردد طی! می‌‌آیی؟

بگو خورشید روی نی! می‌‌آیی؟

شدم جان بر لب از داغ تو بابا

به دیدار رقیه کی می‌‌آیی؟

نگاه پرپر او حرف می‌‌زد

همه بال و پر او حرف می‌‌زد

سکوتش بود یک دنیا مصیبت

تمام پیکر او حرف می‌‌زد

نمانده جان برای آه و ناله

مسیر قافله شد دشت لاله

امان از این همه خار مغیلان

چه خونی رفته از پای سه ‌ساله

اگرچه مثل، گل مثل پری بود

ولی بال و پرش نیلوفری بود

گلش را با غم زهرا سرشتند

دو چشم نیلی، ارث مادری بود

درد غروب گریۀ ما را بلند کرد

این گریه، آه طشت طلا را بلند کرد

در خواب ناز بودم و من را صدا نزد

در بین خواب بودم و پا را بلند کرد

مهربان مادربزرگ، آرام جان مادربزرگ

هم نفس، همراه، همدل، هم زبان، مادر بزرگ

مثل من ذکر همه «یافاطمه یافاطمه» ست

بهترین سنگ صبور کاروان، مادربزرگ

شام غم‌هاى من غمزده را آخر نیست

لاله‌اى همچو تن خونى من، پرپر نیست

گوشۀ پلک گشا، صورت من خوب ببین

شک نکن دختر تو پیر شده، مادر نیست

آمدی با سر آمدی، چه کنم؟

بین تشت زر آمدی، چه کنم؟

هر دو دستم شکسته، اما تو

با دو چشم تر آمدی؟ چه کنم؟

بنال ‌ای دل، نوا دارد رقیه

به هر دردی دوا دارد رقیه

مرض او را ز پا انداخت، امّا

مریضان را شفا دارد رقیه