مثل نماز مثل دعا صبح و ظهر و شام

ارباب را زدیم صدا صبح و ظهر و شام

روضه به روضه گریۀ ما فرق می‌کند

چون فرق بین نافله‌ها صبح و ظهر و شام

قبله تا طاق دو ابروى تو را کم دارد

چون نمازی است که انگار خدا کم دارد

همۀ خلق سر سفرۀ تو مهمانند

کرم سفرۀ تو باز گدا کم دارد

 بده در راه خدا، من به خدا محتاجم

 من به بخشندگی آل عبا محتاجم

 از قنوت سحر مادرتان جا ماندم

 پسرحضرت زهرا به دعا محتاجم

مادر سلام بر تو و زهرای اطهرت

بر امتداد نور جمالِ پیمبرت

مادر سلام بر تو و بر غربت نبی

بر غربت و غریبیِ ریحانَهُ النَبی

مروۀ کرببلا حال و هوایی دارد

این سراشیبی ِ گودال منایی دارد

خبرش پر شده در دشت ز مرکب افتاد

به زمین خوردن آیینه صدایی دارد

به کسی کار ندارم که بهشتم لیلی است بت بتخانه و رهبان کنشتم لیلی است

خاک من خاک جنون است و سرشتم لیلی است هرچه در مکتب استاد نوشتم لیلی است

باز هم شعر سر شور و تغزّل دارد

دفتر من چقدر رایحۀ گل دارد

به نگاه تو قلم دست توسل دارد

جلوۀ ذات خدایی، لک لبیک حسین

علم افراشته قلۀ دنیا عباس

قمرهاشمی عالم بالا عباس

اولین گل پسر ام‌بنین و حیدر

سومین شیر نر حضرت زهرا، عباس

وارث هیبت مولا، همۀ عشق حسین

دانش آموز حسن، حضرت سقا عباس

هم در مقام و نام و جلالت تو اکبری هم اینکه در عشیره شما ازهمه سری

گفتا اگر که ختم رسالت نمی‌رسید حتما تو آخرین نبی هستی، پیمبری

مرثیه سر به زانوی ماتم گذاشته

دستی ز غیب، قافیه را «غم» گذاشته

شعرم به سمت کرببلا رفت و حُرشدم

دیدم خدا دوباره مَحَلم گذاشته