خرابه است مکانش ولی صفا دارد سه ساله است ولی عمر عشق را دارد
به قاب کوچک چشمش سرِ به نیزه پر است به من بگو که در این چشم، خواب جا دارد؟
آن سر را
سال‌ها پیش دیده بود
بین دو سجده
بر شانه پیامبر سوار بود
و امروز بر نیزه
برنیزه تکیه داده تنهاتر از همیشه
با چهرۀ خماری زیباتر از همیشه
بذر ترانه بارید از ابر خطبه‌هایش
اما زمین دل‌ها صحراتر از همیشه
چشم وا کردم و پرپر شدنت را دیدم
نیزه در نیزه غریبانه تنت را دیدم
زیر پامال کبود سم مرکب‌ها، نه
به روی دست ملائک بدنت را دیدم
به نیزه تکیه زد مردی که تنها مانده در میدان
کنار پیکر خونین سربازان جاویدان
چه مردی، آنکه دریاها عطش پیمای او بودند
چه دریایی که انگشت‌اش به توفان می‌دهد فرمان
آمد خیر حسین ز پا اوفتاده است
این حرف از دهان صبا اوفتاده است
بویت چه خوب می‌رسد از دور، گوییا
پیراهنت به دست صبا اوفتاده است
آن روز را مرور زمان باورش نشد
حتی یقین نه بلکه گمان باورش نشد
«قرآن به روی نیزۀ اعدا طلوع کرد»
تاجی به سر گذاشت سنان باورش نشد
نوشته‌اند سنان‌ها به تو امان ندهند
نوشته‌اند که ره را به تو نشان ندهند
نوشته‌اند به یک دیده بنگری همه را
نوشته‌اند دو روزن به آسمان ندهند
زود بیدار شدم تا سر ساعت برسم باید این بار به غوغای قیامت برسم
من به "قد قامت" یاران نرسیدم، ای کاش لا اقل رکعت آخر به جماعت برسم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
