با سوز و گداز و شور و اخلاص بخوان با حنجرۀ زخمی احساس بخوان

صحن دل من عین حسینیه شده ای عشق بیا روضۀ عباس بخوان

تا باز کرد در دل روضه لهوف را

در خون تپیده دید تمام حروف را

می‌دید واژه‌ها همه فریاد می‌زنند

داغی عظیم و مرثیه‌های مخوف را

چه خوب شد که مرا آشنای خود کردی

رفیق دایمیِ روضه‌های خود کردی

به آنچه خواسته بودم رسیده‌ام با تو

چرا که قلب مرا کربلای خود کردی

این اشک‌ها حضور تو را داد می‌زند

عطر نگاه تو به خدا داد می‌زند

آهی کشیده‌اید که روضه گرفته است؟

تشریف چشم‌های شما داد می‌زند

من روز ازل دل به تو دلبر دادم

حق خواست که در دام غمت افتادم

شادی من از فرط غم توست حسین

چون سوختۀ غم تو هستم شادم

پر زد دوباره مرغ دلم کربلایتان پیچید در تمام وجودم صدایتان

یک کوه غصّه روی دلم می‌نشست تا  آغاز شد دوباره غم نینوایتان

کاش ما هم کبوترت بودیم آستان بوس محضرت بودیم

کاش با بال‌های خاکی مان لااقل سایه گسترت بودیم  

اگر چه مثل محّرم نمی‌شوم هرگز جدا ز روضه و ماتم نمی‌شوم هرگز

مرا ببخش، مرا چون که خوب می‌دانم که توبه کردم و آدم نمی‌شوم هرگز  

خانۀ پیرزن ته کوچه

پشت یک تیر برق چوبی بود

پشت فریادهای گل کوچک

واقعاً روزهای خوبی بود

شاید تو خواستی غزلی را که نذر توست این‌گونه زخم خورده و بی سر بیاورم

 یک قطعه خواندی از روی نی، شاعرت شدم آن قطعه را نشد به غزل دربیاورم