آفتاب محشر کبراست، روی نیزه‌ها؟

یا هلال دختر زهراست، روی نیزه‌ها؟

سجده کن، زینب! به چوب محمل و تکبیرگو

طلعت غیب خدا پیداست، روی نیزه‌ها

ای سرت چون ماه سرگردان به روی نیزه‌ها!

از غمت خون عقده بسته در گلوی نیزه‌ها

خاطرات کربلا از پیش چشمانم گذشت

تا برآمد صوت قرآنت ز روی نیزه‌ها

اى جمال ملکوتى که چنین زیبایى!

 تو مه چارده یا مهر جهان‌آرایى؟

اى مه منسخف آیا ز شبستان که‌اى؟

 کامشب از مهر و وفا شاهد بزم مایى

ای ماه روی نیزه که جای تو در دل است!

با دست بسته دست‌رسی بر تو مشکل است

از ابتدای قافله تا انتهای آن

هشتاد و چار کودک و زن در سلاسل است

امشب اى ماه! بر نمی‌آیى

 ز چه رو جلوه‌گر نمی‌آیى؟

همه جا را گرفته ظلمت شب

 مگر اى ماه! بر نمی‌آیى؟

بر سر ببْریده‌ی دور از تنت هر دم سلام!

آفتاب روز کوفه! ماهتاب شام شام!

سر به روی نیزه و تن زیر سمّ اسب‌ها

من ندانم مادرت زهرا بگرید بر کدام

این شنیدستم من از صاحب‌دلی

کاروان عترت آل علی،

در مسیر کوفه تا شام خراب

از عدو دیدند ظلم بی‌حساب

بهار تب‌زده قربانی خزان شده است

زمین بهانه‌ی نفرین آسمان شده است

سر مفسّر قرآن به رحل نیزه نشست

و خاک غم به سر خیل قاریان شده است

زیب آغوش نبی! نوک سنان جای تو نیست

مطبخ و خاک سیه، منزل و مأوای تو نیست

بی‌حیا آنکه نهادت به روی خاک تنور

عرش را مرتبۀ خاک کف پای تو نیست

عشق، تا گل کرد چون خورشید روی نیزه­‌ها

شانه­‌های آسمان لرزید روی نیزه­‌ها

بوی خون پیچید در پس­کوچه­‌های آسمان

ابرهای غصّه تا بارید روی نیزه‌­ها