گردید بر سنان سر سلطان دین دریغ                    

افتاد آسمان شرف بر زمین دریغ

بر پیکر امام زمان زادۀ زیاد                                 

بگشاد صد هزار کمان از کمین دریغ

قربان آن نی یی که دمندش سحر، مدام

قربان آن می‌ یی که دهندش علی الدوام

قربان آن پری که رساند تو را به عرش

قربان آن سری که سجودش شود قیام

تو پیش روی، و پشت سرت آفتاب و ماه

آن  یوسفی که تشنه برون آمدی زچاه

جسم تو در عراق و سرت رهسپار شام

برگشته‌ای و می‌‌نگری سوی قتلگاه

از شرق نیزه، مهر درخشان برآمده ست

وز حلق تشنه، سورۀ قرآن برآمده ست

موج تنور پیرزنی نیست این خروش

طوفانی از سماع شهیدان برآمده ست

باران می‌ گرفته، به ساغر چه حاجت است؟

دیگر به آب زمزم و کوثر چه حاجت است؟

آوازۀ شفاعت ما، رستخیز شد

در ما قیامتی ست، به محشر چه حاجت است؟

خون می‌‌رود هنوز ز چشم تر شما

خرمن زده ست ماه، به گرد سر شما

آن زخم‌های شعله فشان، هفت اخترند

یا زخم‌های نعش علی اکبر شما؟

ای زلف خون فشان توام لیله البرات

وقت نماز شب شده، حی علی الصلات

از منظر بلند، ببین صف کشیده‌اند

پشت سرت تمامی‌ ذرات کائنات

گذشته چند صباحی، ز روز عاشورا

همان حماسه که جاوید خوانده‌اند او را

همان حماسه زیبا، همان قیامت عشق  

به خون نشستن سرو بلند قامت عشق

اگر باد مخالف، کمی امان بدهد  

به نیزه دار بگویم: سری تکان بدهد

به نیزه دار بگویم: که با تکانی نرم  

به ابرهای سر زلف تو، دهان بدهد

در پردۀ حقایق و اوهام، مانده‌ای  

چون راز، در همیشۀ ایام، مانده‌ای

خورشیدی و، خیال به تو زل زدن محال!  

آنقدر واضحی، که در ابهام مانده‌ای