عجب حکایتی دارد آب هر سال قصه‌های حسین را سر می‌ُبریم اما «آب» از «آب» تکان نمی‌خورد
«علم عشق تو بر بام سماوات بریم»
دست در دست برآریم و به میقات بریم
«در ازل پرتو حسنت به تجلی دم زد»
گام در گام تو حق چشمه‌ای از زمزم زد
شکست باورت ای کوه پشت خنجر را نشاند در تب شک غیرت تو باور را
برادری به وفا داری تو معنی یافت که از گلوی تو فریاد زد برادر را
داری از قصد می‌زنی یک ریز با سر انگشت خود به شیشۀ من
قطره قطره نمک بپاش امشب روی زخم دل همیشۀ من
پوشید سرباز کوچک، قنداقه، یعنی کفن را پیمود یاس سپیدی راه شقایق شدن را
نالید یعنی مرا هم در کاروانت نصیبی است یعنی که در پیشگاهت آوردهام جان و تن را
از داغ تو سیب سرخ، لک خواهد زد
خون از دل شاخه‌ها شتک خواهد زد
هر وقت که باران بزند یاد لبت
بر زخم دل زمین نمک خواهد زد
از شط خبر رسیده که سقا نیامده ماه منیر خیمه ز صحرا نیامده هرگز کسی که تیغ کشد بر تو ای عمو تا این زمان هنوز به دنیا نیامده
اى که پیچید شبى در دل این کوچه صدایت! یک جهان پنجره بیدار شد از بانگ رهایت
تا قیامت همه جا محشر کبرای تو برپاست ای شب تار عدم، شام غریبان عزایت!
اگر چه آب فقط لشگر عدو دارد هوای دخترکی را ولی عمو دارد دلش نیامد از این خیمه‌ها سفر بکند که با سه سالۀ این خیمه سخت خو دارد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
