الا ای پیکر صد چاک! عباس!

دلت پاک و روانت پاک! عباس!

فدای قطره قطره آب مشکت

که می‌ریزد به روی خاک! عباس

گم گشته‌ام دوباره که پیدا کنم تو را

در من نهان شدی که هویدا کنم تو را

ای ماه آذرخش دمی مکث کن بتاب

تا یوسف هزار زلیخا کنم تو را

قلب تو گر چه تالی توفان آتش است

عهد تو عهد آب، نه پیمان آتش است

هرگز کسی نگفته که از خیر، شر رسید

لب‌های تشنۀ تو گلستان آتش است

صبح عاشورا دهید از شام غم

شد سیه روز دو عالم از الم

لشکر اعدا همه صف پشت صف

چشم گریان کودکان از یک طرف

چرا از یاد بردی نینوا را

نبوسیدی زمین کربلا را

چرا وقتی عطش بارید، باران

رها کردی دل گنجشک‌ها را

زمین و آسمان، دست از تو برداشت تمام کاروان دست از تو برداشت

عطش را برده‌اند از یاد، برگرد نگاه کودکان، دست از تو برداشت

تو و یک سینۀ تفتیده، سخت است تو و دستانی از تن چیده، سخت است

بخند این لحظۀ آخر، اگر چه تبسم با لب خشکیده سخت است

نوشتم پر، کبوتر شد دوبیتی

نوشتم لاله، پرپر شد دوبیتی

نوشتم آب، لب‌هایش ترک خورد

فدای کام اصغر شد دوبیتی

در این صحرا که خارش، بوسه می‌زد دامن ما را  

به پای جان سماعی هست در خون گلشن ما را

سماعی بی سرو بی دست، اما آنچنان موزون  

که نی نجوا کند آهنگ از خود رفتن ما را

ای گشته ز کامت آب، ناکام، حسین!

با نام تو آب گشته ادغام، حسین!

اى شیعه که آب خنکى می‌نوشى!

 کن یاد لبش که داده پیغام، حسین