ای آبروی نخل، به دست زبان تو
حرفی بزن که وسعت تاریخ، جان تو
خرمای عشق از شجر آل مصطفی
چیدی و عالمی‌ست گرفتار خوان تو
یا رب! این نوگل خندان که سپردی به منش
وای اگر خار بروید به کنار چمنش
طفلم امروز زبانش به سخن وا شده است
مثل هر کودک دیگر «آب بابا» سخنش
یک نهر از این طرف یکی از آن سو
گسترد برای کودک تشنۀ او
صد نهر دگر اگر هم آنجا می‌ساخت
یک قطره نمی‌چکید بازش به سبو
و نیم دیگر خود را نشست و کامل کرد
و قطره‌قطره تمام فرات را گل کرد
لبان ماهی تشنه درون گهواره
میان شرم نگاهش دوباره دل‌دل کرد
ای تشنۀ عشق روی دلبند برخیز و به عاشقان بپیوند
در جاری مهر شستشو کن وانگاه ز خون خود وضو کن
رو جانب قبلۀ وفا کن با دل سفری به کربلا کن
موکب شاه فلک فر، در زمین نینوا
چون فرود آمد «تجلی الله فی وادی طـُوی»
تا که خرگاه امامت شد در آنجا استوار
آسمان زد کوس «الرحمن علی العرش استوی»
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
