خونی چکید و حنجرۀ خاک جان گرفت
بغضی شکست و دامن هفت‌آسمان گرفت
آبی که دستبوس عطش بود، شعله زد
آتش، سراغ خیمۀ رنگین‌کمان گرفت
هزار آینه مبهوت بی شماری تو هزار بادیه مجنون نی سواری تو
بهار آمده با لاله‌های سینه زنش پی زیارت باغ بنفشه کاری تو
تو رفته‌ای و حرم مانده بی پناه؛ عباس
نهان شده ست به ظلمت تمام ماه؛ عباس
غریب بود برادر، غریب تر شده است
از آن زمان که نگاهش به راه...آه؛ عباس
گرچه روزی تلخ‌تر از روز عاشورا نبود آنچه ما دیدیم جز پیشامدی زیبا نبود
عشق می‌فرمود: «باید رفت»، می‌رفتند و هیچ بیم‌شان از تیرهای تلخ و بی‌پروا نبود
گرچه روزی تلخ‌تر از روز عاشورا نبود آنچه ما دیدیم جز پیشامدی زیبا نبود
عشق می‌فرمود: «باید رفت»، می‌رفتند و هیچ بیم‌شان از تیرهای تلخ و بی‌پروا نبود
پر می‌زند از سمت زمین تا به هوا خون این رنگ دل‌آزار ِغروب است و یا خون؟
بر بال ملائک قلمِ سرخ کشیدند
بر قامتِ خورشید نوشتند تو را خون
بر خشکی کامم بچکان شهد جنان را تا شعله شوم خرمن دلسوختگان را
در پهنۀ دریای عطش سوته دلانیم آغوش، تویی خستگی همسفران را
از راه می‌رسند پدرها، غروب‌ها
دنیای خانه، روشن و زیبا، غروب‌ها
از راه می‌رسند پدرها و خانه‌ها
آغوش می‌شوند سراپا، غروب‌ها
از راه می‌رسند و هیاهوی بچه‌ها
زیباترین ترانۀ دنیا، غروب‌ها
یقین تکلیف طفلان، با عطش اینگونه روشن بود
فراتی هست اینجا پیش رو، اما نبود ای کاش!
چه می‌شد که نبود اصغر در این لشگر، اگر هم بود
سفیدیِ گلویش این قدر زیبا نبود ای کاش!
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
