اوج می‌گیرد خیالم تا افق‌های پگاهش
تا شکوه بی کرانش، تا بلندای نگاهش
با شفق مأنوس گشته، چشم‌های راز دارش
شعله‌ها سر می‌کشد از سوز اشک و هُرم آهش
عنکبوتان تارهایی از سیاهی می‌تنیدند
چنگ می‌زد او در آن شب بر سپیدای پگاهش
پیغام به‌دست از سفر آمده بود
بی واهمه در دلِ خطر آمده بود
از بام که سرنگون شدی پرسیدند:
سردار چرا بدونِ سر آمده بود؟
یک شهر پر از نفاق و نامردی و قهر!
اُفٍ لک یا کوفه! اُفٍ لک دهر
در را نگشود هیچکس بر مهمان
یک مَرد نبود غیرِ «طوعه» در شهر
تا در تن و سنگ و خشت ِ خود جان داری
هر روز هوای عیدِ قربان داری
در کوچه و بام و مسجدت پیچیده:
«ای کوفه تو شهره‌ای به مهمانداری ...!»
بر دامنِ تزویر و ریا چنگ زدند
یکبار دگر به عشق نیرنگ زدند
امروز تمامِ شهر بیعت کردند
فردا به فرستادۀ او سنگ زدند
به نام حضرت حق، السلام یا دریا!
بر آن سرم که بنوشم تو را، ولی، اما ...
چگونه از تو بنوشم، منی که مردابم؟
چگونه از تو بنوشم؟ مگر شما مولا ...
کوفه خاری شد و در چشم جهان بین افتاد اشک مسلم شد و از بام به پایین افتاد
غم عروسی است که در حال طرب می‌آید و به دامادی چشمان وهب می‌آید
این نامه به خط کوفی است، با خود گله‌ای آورده
لرزانده دل دنیا را، نه ... زلزله‌ای آورده
این نامه به خط کوفی است، با جوهری از اشک و خون
بر پای خودش امضایی، از قافله‌ای آورده
از موسم حج می‌آید ... از مشعر چند اسماعیل؟
شاید غم هاجرها را، با هروله‌ای آورده
دلم شور می‌زد که از دور دیدم
دو پیغام سرخ از بیابان رسیدند
سوارانی از کوفه و غصه‌هایش
که پیغمبر روضۀ یک شهیدند
رو نزن؛ گوششان کَر است امشب
با غم بی کسی مدارا کن
همه دارند می‌روند آقا
بی صدا گریه کن، تماشا کن
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
