روزی که در جام شفق مل کرد خورشید  بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

شید و شفق را چون صدف در آب دیدم  خورشید را بر نیزه گویی خواب دیدم

خورشید را بر نیزه؟ آری اینچنین است  خورشید را بر نیزه دیدن سهمگین است

صدای صاعقه آمد که در هوا زده بود

گمان کنم که خدا مرد را صدا زده بود

در این میانه، عطش، این حقیقت مکشوف

به بوم زندگی‌اش رنگ نینوا زده بود

بگذار بگویم کمی از زخم چشیدن از تاول برپا و به هر گوشه دویدن

از مادر بیمار به دنبال، دواندن از کودک نه ساله به زنجیر کشیدن

رفتی و لرزه به جان پدرت افتاده

از نفس، خواهر من پشت سرت افتاده

همۀ دشت پر از عطر پیمبر شده است

هر طرف تکه‌ای از بال و پرت افتاده 

تک و تنها چه کار خواهی کرد

همسرت کاش بی قرارت بود

چقدر خوب می‌شد آقاجان

لااقل زینبی کنارت بود

شبیه حسرت پروانه‌هاست  این بانو

سفیر واقعۀ کربلاست این بانو

کم است واژۀ بانو برای تعریفش

که اسوۀ همۀ مردهاست این بانو

و به همراه همان ابر که باران آورد مهربانیّ ِ خدا در زد و مهمان آورد باد، یک نامۀ بی‌واژه به کنعان آورد بوی پیراهنی از سوی خراسان آورد

تشنه لبا! به آب مهر تو سرشته شد گلم چون بکَنم دل از تو و چون ز تو مهر بگسلم؟

گرچه بلای دوست را از سر شوق، حاملم «بار فِراق دوستان بس که نشسته بر دلم»

ای مصحف ورق ورق، ای روح پیکرم!

آیا تویی برادر من؟ نیست باورم

با آنکه در جوار تو یک عمر بوده‌ام

نشناسمت کنون که تو هستی برادرم

چون شهسوار عشق روان شد به خیمه‌گاه

دل پر ز داغ و سینه پر از سوز و درد و آه

فرمود بانوان حرم را برای من

آرید کهنه پیرهنی پاره و تباه