اى حسین! اى که ز داغت در و دیوار گریست!

 هر دل زنده و هر دیده‌ی بیدار گریست

انبیا را همه دل سوخت به مظلومى تو

 اولیا را همگى دیده و دل، زار گریست

خدا را روز تجلّیل شهیدان است عاشورا

 تجلّی‌گاه عشق و عقل و ایمان است عاشورا

درخشد بر سر ایّام همچون تاج پیروزى

 که از قدر و شرافت، فخر دوران است عاشورا

دل دیوانه‌ی ما تا زده سر هر جایى

 خود ندیده ز سر کوى تو خوش‌تر جایى

بر درت جاى گرفتم که گنهکاران را

 در دو عالم نبُوَد خوش‌تر از این در، جایى

روزی که به خون دل، طهارت کردم

آهنگ حماسۀ اسارت کردم

هنگام وداع با عزیز دل خویش

رگ‌های بریده را زیارت کردم

تا بود آفتاب، غبار در تو بود

 ایجاد آن ز نور رخ انور تو بود

خواندم چو در مقام و جلالت حدیث‌ها

دیدم هر آن چه بود، گدای در تو بود

زینب آن جلوه‌ی شکیبایی

روح دانایی و توانایی

منطقش منطق متین علی

خطبه‌اش خطبه‌های زهرایی

ای موی پُر ز خون و سیاه تو راز شب!

وی مقتدای من تو به راز و نیاز شب!

باور نداشتم من غمگین ز روزگار

کاندر کنار قبر تو خوانم نماز شب

وقتی که قلب خاتم پیغمبران شکست

از داغ آفتاب، دل آسمان شکست

عبّاس بود قافله‌ی عشق را چراغ

دردا! چراغ روشن این کاروان شکست

قرآن ناطقم که چنین پاره‌پاره‌ای

تو خفته‌ای به خاک و مرا نیست چاره‌ای

خورشید من ببین که دگر زینب تو را

در هفت آسمان نبُوَد یک ستاره‌ای

کاروان عشق را سوى وطن آورده‌ام  ‌

 نوغزالان حرم را در چمن آورده‌ام

آن نسیم خانه بر دوشم که از گلزار عشق

 بوى چندین لاله‌ی خونین‌کفن آورده‌ام