زینب که به کار عاشقى غوغا کرد
صد بار شهادت به رخش در وا کرد
دو دسته گل یاس که در دامان داشت
تقدیم به باغبان عاشورا کرد
از این وجود که من زنده باشم و تو نباشی
دگر چه سود که من زنده باشم و تو نباشی؟
کشم به هر نفسی آه و جای آه برآید
ز سینه دود که من زنده باشم و تو نباشی
سینه پُر داغ و پیکرم پُر درد
یک نفر مرد و این همه نامرد
زینبا! سوی خیمه‌ها برگرد
خواهرم! اِرجِعی الی الفُسطاط
ای شرار غمت از دائره‌ی خاک، حسین!
شعله انداخته بر مرکز افلاک! حسین!
برقی از آتش داغ تو نمی‌گردد کم
انس و جان را بُوَد ار دیده‌ی نمناک، حسین!
هزاران چشم نامحرم تماشا می‌کند ما را
بگردان یا رب! از ناموس خود چشم تماشا را
شرار خجلتم سوزد که گوید نیزه‌داران را
که تا لختی ز محمل‌ها جدا سازند سرها را
سلام باد بر آن زن که غیرتش گل کرد!
فراق همسر و فرزند را تحمّل کرد
پس از شهادت فرزند، سوى میدان رفت
کسى نگفته که یک لحظه هم تأمّل کرد
ای چاره ساز خلق که بی‌چاره‌ی توام!
یک اربعین گذشت که آواره‌ی توام
با اشک دانه دانه و با قلب چاک چاک
زوّار قبر پیکر صد پاره‌ی توام
آورده‌ام به کوی تو جان دوباره را
جانی که دیده است غم بی‌شماره را
برخیز یا حسین! که زوّار خسته‌ات
بهر زیارت آمده دارالزّیاره را
ای در دلم مقیم که خاکت مقام شد!
خاک از وجود قدس تو قدسی مقام شد
برخیز و حال قافله‌ی خویش را ببین
ای میر کاروان که به خاکت مقام شد!
ز آن دم که محو بوسه‌ی زیر گلو شدم
رفتیّ و من تو را همه در جست‌وجو شدم
کردم زیارت تن صد پاره‌ات ولی
بعد از سه روز با سر تو روبه‌رو شدم
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
