نام بلند خویش به دنیا گذاشتی

با داغ خود غمی روی دل­ها گذاشتی

بعد از حسین، قلب پریشان خویش را

در کربلای خون خدا جا گذاشتی

کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند

از من سخن بیاورد، از من سخن کند

«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من

راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]

این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش

فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه

در منطق و کلام ببین مثل حیدرش

زینب که نماینده بُوَد زهرا را

 بگْرفته به دست، رشته‌ی دل‌ها را

از صبر خدایى است که با آن همه غم

 شیرازه کند کتاب عاشورا را

من مظهر صبر، زینب کبرایم

 هر جا که بُوَد حسین، من آن جایم

هر چند که آفتاب بى‌سایه بُوَد

 من سایه‌ی آفتاب عاشورایم

ای ماه! به شوق نظرت می‌آیم

با قافله‌ی خون جگرت می‌آیم

هستی تو امام من و من پیرو تو

می‌گریم و دنبال سرت می‌آیم

عجب چراغ شگفت آوری است نور حسین!

 که هر چه باد وزد، می‌شود فروزان‌تر

براى زینب کبرى از آن همه غم و درد

 ز داغ مرگ رقیّه نبود سوزانتر

ای دست! شجاعتم ز نیروی تو بود

سقّایی من به زور و بازوی تو بود

چشم من و چشم زینب و چشم عدو

این هر سه به امّید فرج، سوی تو بود

در عشق، علامتى به جز زینب نیست

 در صبر، قیامتى به جز زینب نیست

آن جامه‌ی عصمتى که زهرا پوشید

 زیبنده‌ی قامتى به جز زینب نیست

زینب که خلوص را به اتمام رساند

 جان داد و وفا را به سرانجام رساند

از خون حسین بن على کمتر نیست

 سودى که ز صبر خود به اسلام رساند