روزی که جای آل پیمبر به شام شد

روز جهان به دیده‌ی احباب، شام شد

پیمانه پُر ز زهر الم شد بر اهل‌بیت

بر اهل شام، باده‌ی عشرت به جام شد

چون شام، اهل‌بیت نبی را مقام شد

صبح امید زینب غم‌دیده، شام شد

گنج معارف ازلی بوده آن گروه

نبْوَد عجب خرابه‌ی‌‌شان گر مقام شد

از کربلا به شام چو پیمود مرحله

آن کاروان بی‌کس و بی‌زاد و راحله

زآن کشتگان، چو مرحله‌ای می‌شدند دور

دوری ز صبر بود به هفتاد مرحله

ای یک جهان برادر! وی نور هر دو دیده!

چون حال زار خواهر، چشم فلک ندیده

بی‌‌محمل و عماری، بی‌‌آشنا و یاری

سرگَرد هر دیاری، خاتون داغ‌دیده

در ره عشق، عجب شهرت و نامی دارم

هر دم از جانب محبوب، پیامی دارم

داستانی است مرا بر سر هر ره‌گذری

بر سر هر گذری، شورش عامی دارم

نوری که در لطافت، از سایه، تن به تابَش

کوکب فکنْد عریان، پیکر در آفتابش

در پهنه بعد کشتن، بر نی پس از بریدن

سر رفت بر سپهرش، تن سود بر ترابش

کربلا را می‌سرود این بار، روی نیزه‌ها

با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها

نینوایی شعر او از نای هفتاد و دو نی

مثل یک ترجیع شد تکرار، روی نیزه‌ها

چرا از همرهان دوش، ای سر پُر خون! جدا بودی؟

چرا پُر خاک و پُر خاکستری؟ دیشب کجا بودی؟

که بر روی جراحات سرت پاشیده خاکستر؟

مگر درد تو را این‌گونه دارویی دوا بودی؟

از فرط غم، برای منِ تنگْ حوصله

یارای آن نمانده که بتْوان کنم گله

از هم اساس عالم امکان چرا نریخت؟

روزی که شد به نیزه سر میر قافله

عهد و پیمان نه چنین بود، میان من و تو

با فلک نیز نه این بود گمان من و تو

که توام نیم‌ره از یاد فراموش کنی

یا کند دور ز هم، چرخ، مکان من و تو