این دل شوریده همچون نی، نوا دارد هنوز
ناله‌ها از جان به شور نینوا دارد هنوز
ای حسین ای تشنه کام کربلا، در ماتمت
جویبار خون، نشان از چشم ما دارد هنوز
در کارگاه هستی، تا نقش ما، زدند
آزادگان، به کوی محبت لوا، زدند
از عالم وجود، قدم در فنا زدند
«بر خوان غم، چو عالمیان را صلا زدند
اول، صلا به سلسلۀ انبیا زدند»
افتاد تا، ز بام شبستان کربلا
خور، چون سر بریده، به دامان کربلا
خون خدا، گرفت گریبان کربلا
«کشتی شکست خوردۀ توفان کربلا
در خاک و خون فتاده به میدان کربلا»
روزی که دشت ماریه دریای خون شدی
جان‌های پاک از تن خاکی برون شدی
عقل درشت خوی، اسیر جنون شدی
«کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی
وین خرگه بلند ستون بی‌‌ستون شدی»
از موج فتنه چشم جهان غیرت یم است وز تندباد حادثه پشت فلک خم است صبح امید چون شب تاریک مظلم است
«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»
«باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است»
ساربانا ز اشتران بگشای بار
لحظه‌ای ما را به حال خود گذار
این که بینی سرزمین کربلاست
خاک او آغشته با خون خداست
در حریم قدسی صحرای دوست
بشنو این گلبانگ، این آوای اوست
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
