رفته تاب شیرخواره، وای بیچاره رباب
نیست وقت استخاره، وای بیچاره رباب
برد آقا تا که سیرابش کند، با ناله کرد
بر لب خشکش اشاره، وای بیچاره رباب
انگار علی مادر تو شیر ندارد
گریه نکن این قدر که تأثیر ندارد
بی حال شدی و دل من ریخته برهم
درمانده شده فرصت تأخیر ندارد
زخم سکوت و خندۀ اصغر ز یک طرف
خندیدن و هیاهوی لشگر ز یک طرف
تحت فشار بودم و چاره نداشتم
جانم گرفت گریۀ مادر ز یک طرف
تیر آه از نهاد پدر در بیاورد
وقتی سر از گلوی پسر در بیاورد
بی شک برای بردن زیر گلوی تو
حق دارد اینکه تیر سه پر در بیاورد
یه داغی تو دلم دارم
فقط شوق حرم دارم
کار من حسرته، آه
بخون شعرم رو، غم دارم
والا علی اکبر
زیبا علی غوغا علی رعنا علی اکبر
باد موافق را
با گیسویش انداخته از پا علی اکبر
سینا شدن، سینا شدن، سینا شدن داری
با این بدن اندازۀ صحرا شدن داری
آتش فروزان است قدر شعله‌ای، اما
این وادی طور است، پس موسی شدن داری
دل حرم می‌شود سحرگاهی
که شود صحن دیده تر گاهی
قطرۀ آب در مرور زمان
می‌کند در حجر اثر گاهی
در رفتن با شتاب چون تیر شدی
برگشتی و قد کمان چو شمشیر شدی
تا قتلگه عمه مگر عمری راه است؟
در رفتن و آمدن چرا پیر شدی؟
این داغ بزرگی است، جگر می‌فهمد
سنگین‌تر از آن نیست، کمر می‌فهمد
افتاد علی اکبر و... بابایش...وای
باید که پدر شوی، پدر می‌فهمد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
