تو لب تشنه‌ترینی، نازنینم!

بیا تا از نگاهت گُل بچینم

در اوجِ خلسه‌ای نزدیکِ نزدیک

کمی آن‌سوتر از این‌سوی تاریک

دست در دست ساغری چرمین

تشنه افتاده است روی زمین

کیست این؟ این رشادت یک دست

اینکه بی او شکست قامت دین

شهادت می‌دهد حُر؛ شرمسارست

از این دَم بندۀ پروردگارست

خداوندا! تو شاهد باش! ... هستم

به تو، با تو ... و گرنه بت‌پرستم

دختر مرتضی، امیر عرب

گوهر دُرج معرفت، زینب

بضعۀ مصطفی، رسول کریم

آن سرافراز واجب‌التعظیم

چنگ دل آهنگ دلکش می‌زند

نالۀ عشق است و آتش می‌زند

قصۀ دل، دلکش است و خواندنی‌ست

تا ابد این عشق و این دل، ماندنی‌ست

مرکز درد است و کانون شرار

شعله ساز و شعله سوز و شعله کار

چون که «عابس» گرمی هنگامه دید

خون غیرت در رگ جانش دوید

گفت با خود: مرد باید بود، مرد

خوش بود از مرد، استقبال درد

هر کس ز جام عشق تو گردید مست و رفت

چشم از جهان و هر چه در او بود بست و رفت

نشناخت پای خویش ز سر در طریق عشق

آن کس که شد ز بادۀ معشوق مست و رفت

به میدان می‌برم از شوق سربازی سرِ خود را

تو هم آماده کن، ای عشق!  کم‌کم خنجر خود را

مرا اگر آرزویی هست باور کن به جز این نیست

که در تن‌پوشی از شمشیر بینم پیکر خود را

دل ماه خیمه برایت گرفت

صدایم نکن که صدایت گرفت

چرا دست‌هایت کشیده شدند

گمانم که دیشب دعایت گرفت

آن جوجه کبوتر چه هنر داشت پرید

از لانه که بر بال پدر داشت پرید

یک آن، همۀ بال و پرش کامل شد

آن جوجه کبوتر که سه پر داشت پرید