چون ز پا افتاد شه در راه عشق

پس به سر پیمود ره، آن شاه عشق

خولی آن سر را که پُر ز اسرار بود

با  سر اندر جست‌وجوی یار بود،

در دل شب کرد بر کوفه ورود

                        وندر آن دم، قصر را در، بسته بود

لاجَرَم، «سر» را به سوی خانه بُرد

                        بُرد و بر کنج تنور آن را سپرد

خوش بتاب، ای انجم گیتی‌فروز!

                        کربلا را ساز روشن‌تر ز روز

خوش بتاب، ای مه! تو بر دامان خاک

                        خاک را کن از فروغت، تاب‌ناک

شد به رفرف هم‌چو پیغمبر سوار

                        سوی معراج شهادت، ره‌سپار

اللَّه! ‌اللَّه! کز همان اوّل‌قدم

                        در وجود افتاد فریاد عدم

روی در میدان این دفتر کنم

                        شرح میدان رفتن شه، سر کنم

بازگویم، آن شه دنیا و دین

                        سرور و سر‌حلقۀ اهل یقین

روز عاشورا که آمد شاه دین

                        در حرم بهر وداع آخرین

بانگ زد کای اهل بیت مصطفی!

                        وی عزیزان علیّ مرتضی!

ذوالجناح او چو رفرف، خوش‌خرام

                        جانب معراج بر می‌داشت گام

نیز از سوی حرم، جمعی زنان

                        نوحه‌گر، آشفته‌مو، بر سر زنان

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

روان به جانب میدان، علیّ‌ اکبر شد

جهان به دیدۀ لیلا ز شب سیه‌تر شد

چو بر شد از افق خیمه هم‌چو بدر منیر

جهان ز پرتو رخسار او، منوّر شد

جسمی به حرم ز خون، تر آورْد

نعشی همه تیغ و خنجر آورْد

و‌آن گیسوی عنبرین، پُر از خون

شاه آمد و مُشک و عنبر آورْد