چقدر گریه نوشته دلم برای سرت

تمام جسم تو زخمی...ولی فدای سرت

چه آمده به سرت زیر تیر و نیزه و نعل؟

بگو که بوسه بگیرم من از کجای سرت؟

دیده‌ای از اشکْ تر دارم، تماشا کردنی

دو صدف، صدها گهر دارم، تماشا کردنی

«فاطمه»، «امّ بنین»، «لاتَدْعُوِنّی»، آه! آه!

واژه‌هایی در نظر دارم، تماشا کردنی

هر روز پای منبر تو گریه کرده‌ام

بر روضۀ مکرّر تو گریه کرده‌ام

هر روز پا به پای سرت سنگ خورده‌ام

هر شب به زخم حنجر تو گریه کرده‌ام

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده‌ام» «خیز، ای لب تشنه! از بهر تو آب آورده‌ام» گر بپرسی داغ تو با سینۀ خواهر چه کرد قامت خم گشته‌ای بهر جواب آورده‌ام

مه شب کند هماره به چرخ برین طلوع 

در روز کس ندیده کند بر زمین طلوع‏ 

من دیده‌‏ام ولیک که اندر زمین مهی 

چون آفتاب کرده به روزی چنین طلوع‏ 

گر چه هر عضوی به جای خویشتن

                        با اهمّیّت بُوَد در مُلک تن

لیک هر عضوی چه از بالا، چه پست

                        در شدائد چشم دارد سوی دست

مدّتی خاموش بودم از سخن

                        باز غم زد آتشی بر جان من

روز عاشورا چو شد در خیمه‌گاه

                        قحط آب از جور قوم کینه‌خواه

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

باز هم امشب دلم با صد امید

                        می‌رود سوی اباالفضل رشید

آن که آمد در وفاداری فرید

                        آن که مانندش دگر گردون ندید