شبه پیغمبر، علی از صدر زین افتاده است

اکبر گل‏گون بدن، روی زمین افتاده است

با نوای دل‏خراشی زد صدا: بابا! بیا

سبط خاتم را ز انگشتر، نگین افتاده است

ای که در گل‌خانۀ عصمت، گل یکتاستی!

در گلستان ولایت، زینت گل‌هاستی

در عفاف و در حیا و در صبوری، راستی

به ز مریم، به ز ساره، بهتر از حوّاستی

کربلا مرکز دل‌های کباب است هنوز

گوییا بهر حرم، مانع آب است هنوز

شیعه در سوگ جگرگوشۀ زهرا و علی

چشمش از اشک روان، رشک سحاب است هنوز

رسید زخم ز بس روی زخم بر بدنش

نبود فرق دگر بین جسم و پیرهنش

به اب تیغ فرو ماند شعلۀ عطشش

ز نوک تیر رفو گشت زخم‌های تنش

بی شک تو صبح روشن شب‌های تیره‌ای

خورشیدی و به ظلمت این شام، چیره‌ای

تسخیر کرده جذبۀ چشم تو ماه را

بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره‌ای

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

جنبشی کرد از میان مهد ناز         شیر‌خواره، غنچه‌ی لب کرد باز

کای پدر! آن عاشق شیدا منم         در جهان از عشق تو، رسوا منم

او تا رسید گریۀ دنیا شروع شد

سینه زنی عالم بالا شروع شد

این حسّ مادرانه که دست خودش نبود

دلشوره‌های زینب کبری شروع شد

برو ولی به تو ای گل سفر نمی‌آید

که این دل از پس داغ تو بر نمی‌آید

به خون نشسته دلم، اشک من گواه من است

که غیر خون دل از چشم تر نمی‌آید

جایی رسید قصّه که ناگه پرید تیر

خنجر به دست، سمت گلو می‌دوید تیر

زه را چنان کشید که چون خواهش امام

انداخت پشت گوش و هراسان جهید تیر