حسین! ای جان فدا در راه حق! جان‏‌ها فدای تو!

عجب شوری به عالم کرده بر پا ماجرای تو

سری نبْوَد که در آن سر نباشد شور عشق تو

دلی نبْوَد که مایل نیست سوی کربلای تو

گویی که تنگ بوده زمین از برای تو

کاین­سان به روی نیزۀ اعداست، جای تو

یا خواستی ز مهر شوی سایۀ سرم

قربان مهربانی و مهر و وفای تو!

عمّه جون! بیا ببین مهمون برامون اومده

یه سر غرقه به خون، تو غم‌سرامون اومده

بگو بچّه‌ها دیگه گریه و زاری نکنن

از عزا بیرون بیان، آخه بابامون اومده

کودکی در خرابه‌ای بی سقف

با سر باب گفت­وگو می‌کرد

سر بُبریده‌ را در آغوشش

هم‌چو گل عاشقانه بو می‌کرد

این گوهری که در دل خاک آرمیده است

بنت الحسین، دختر محنت‌کشیده است

هر چند که در مسیر اسارت سه‌سال داشت

در راه شام سختی سی ساله دیده است

روشن‌گری که خوانده خدا باب حاجتش

گسترده است بر همه خوان عنایتش

ماه منیر هاشمیان، رشک آفتاب

الگو برای حق‌طلبان شد شهادتش

برخیز تا زنیم به دامان یار، دست

گیرد مگر ز عاشق خود آن نگار، دست

آن ماه‌چهره‌ای که به صد مهر می­‌کشد

خورشیدوار بر سر هر سنگ و خار، دست

ای خون حق! که عرشِ دل ماست جای تو

بلکه ز یُمن جای تو، جای خدای تو

گردد حرام، آتش دوزخ به روز حشر

بر دیده‌ای که اشک ببارد برای تو

این فلک تا کی ستم بر جان مظلومان کند؟

آشیان بی‌گناهان را چرا ویران کند؟

از چه فرزندان مسلم را به صد آوارگی

گاه در صحرا کشاند، گاه در زندان کند؟

امشب دگر این دیدۀ من آب ندارد

آرام و قرار این دل بی‏تاب ندارد

مرغ دل من در قفس سینۀ سوزان

چون مرغ شباهنگ دگر خواب ندارد

بس خون دل از دیده فشاندم که دو چشمم

چون چشمۀ خشکیده دگر آب ندارد