در غریبی تا به خاک و خون سر خود را گذاشت رو به سمت آسمان پا بر سر دنیا گذاشت

دست مردی آب بر حلقوم خشک او نریخت نیزۀ نامرد روی حنجر او پا گذاشت

به روی شانۀ مهتاب دیده‌بانی داشت

و زیر پای خودش فرش آسمانی داشت

نه اینکه راه زمین را اشاره می‌فرمود

برای رفتن تا عرش هم نشانی داشت

پایش ز دست آبله آزار می‌کشد

از احتیاط دست به دیوار می‌کشد

در گوشۀ خرابه کنار فرشته‌ها

«با ناخنی شکسته ز پا خار می‌کشد»

قدم من نفس من زمین تو هوا تو

به اینجا رسیده «من» م با دو تا «تو»

بیا شاید این بال‌هامان پریدند

خدا را چه دیدی، تو حالا بیا تو ...

 برای پر و بال اینجا نشینم

کمی آسمان باش و من هم برا تو

کیست امشب در دل طوفانی او جا کند

قطره‌های تاولش را راهی دریا کند

گرد و خاکی گشته بود، اما هنوز آئینه بود

صفحۀ آئینه را فردای محشر وا کند

کربلا رفتی در و دیوار بشناسد تو را

در پس دیوار و در مسمار بشناسد تو را

آرزوی تو فقط این است یک دفعه حسین

روی نی با چشم‌های تار بشناسد تو را

برای گریه دلم یک اشاره می‌خواهد

نگاه، رخصت اشکی دوباره می‌خواهد

میان دشت عطش خیمه‌های در آتش

کسی که رفت دلی پر شراره می‌خواهد

تو یکسره در چشم لشکر بودی و من نه

چون صاحب خلخال و زیور بودی و من نه

فهمیدم آن لحظه که نامحرم تو را می‌زد

از چند صورت مثل مادر بودی و من نه

زود بر انگشتر صحرا نگین انداختند

چون عقیق سرخ خود را بر زمین انداختند

مثل بارانی که مشتاق است خاک تشنه را

از فراز ناقه‌ها خود را چنین انداختند

ذکر لب من دعا و آمین شده است

باغ تن من بنفشه آذین شده است

جای دو سه تا عروسک امشب بابا

دامان من از خون تو رنگین شده است