باطن‌ترین من، نه خداحافظی مکن

هر چند ظاهراً، نه خداحافظی مکن

من نیمه توأم جلویت ایستاده‌ام

با نیمِ خویشتن، نه خداحافظی مکن

لحظۀ وصل رسیده ست خدا رحم کند

نفس روضه بریده ست خدا رحم کند

تویی آن شاپرکِ ناز که بین راهت

دشمنت تار تنیده ست، خدا رحم کند

از درد تو تمام تنم تیر می‌کشد

وقتی کسی به روی تو شمشیر می‌کشد

طاقت ندارم این همه تنها ببینمت

وقتی که چلّه چلّه کمان، تیر می‌کشد

رسید وقت رسیدن به ضربه های کسی

شکست حنجره اما به زیر پای کسی

آهـــای خنجـــــر کهنه! نمی شود نبری؟

نمی شود که بمیرد کسی به جای کسی؟

بلند مرتبه شاهی و پیکرت افتاد

همین که پیکرت افتاد خواهرت افتاد

تو نیزه خوردی و یک مرتبه زمین خوردی

هزار مرتبه زینب، برابرت افتاد

عَلَم به دست شما جلوه‌ای دگر دارد

عَلَم به دست تو انگـار بال و پـر دارد

برای حضرت ارباب جز وجود شما

کسی لیاقت سقا شدن مگر دارد؟

تمام غصه‌ام این است، پشت پا بخوری

تو هم شبیه خودم نیزه بی هوا بخوری

خـدا کند که به فرقـم نـظر نـینـدازی

هراس دارم از این عمق زخم جا بخوری

می‌رود جان ز تنم با نفس آخر تو

کمرم تا شده با دیدن این پیکر تو

خیز و بنگر که عدو از غم من می‌خندد

شمر گوید که حسین هست کجا حیدر تو؟

آب می‌خواهد چه کار؟ آب آورش را پس دهید

آی مردم، زود عموی دخترش را پس دهید

 دست‌هایش را چرا در زیر پا انداختید؟

زودتر آن سایه‌بان خواهرش را پس دهید

وعده‌ای داده‌ای و راهی دریا شده‌ای

خوش به حال لب اصغر که تو سقا شده‏‌اى

آب از هیبت عبّاسى تو مى‏ لرزد

بى عصا آمده‏‌اى حضرت موسى شده‌اى

از نسل حیدری و دلاورتر از تو نیست

یعنی پس از علی، علی اکبرتر از تو نیست

منطق قبول داشت که با خلق و خوی تو

شخصی میان خلق پیمبرتر از تو نیست

پسر از جای خود برخاست، «بسم اللهِ مَجْراها...»

و با او پر کشید آرام چشمی رو به رویاها

زمین یک بوسه‌ ایمان شد در آیات قدم‌هایش

و وحی آمد که:  اِنّ الارضْ، لَهُ اِنّا خَلَقْناها