از روزهای قافله دلگیر می‌شوی

هر روز چند مرتبه تو پیر می‌شوی؟

در شام شوم زخم زبان‌ها چه می‌کشی؟

کز روشنای عمر خودت سیر می‌شوی

با ما بگو ز تسویۀ بی مرام‌ها

از چشم هرزه و نظر ازدحام‌ها

دیدم محاسن تو ز خونت خضاب شد

از بس که سنگ خورده‌ای از پشت بام‌ها

من بر این ماه که بر نیزه نشسته، پسرم

پاره پاره شده هم چون لب بابا جگرم

من جگر پارۀ آن بزم شرابم و الله

خیزران رنگ گرفت از لب زخم پدرم

دریا به دیدۀ تر من گریه می‌کند

آتش ز سوز حنجر من گریه می‌کند

سنگی که می‌زنند به فرقم ز روی بام

بر زخم تازۀ سر من گریه می‌کند

کوتاه کن کلام... بماند بقیّه‌اش

مرده است احترام... بماند بقیّه‌اش

از تیرهای حرمله یک تیر مانده بود

آن هم نشد حرام... بماند بقیّه‌اش

دلی در خون نشسته دوست داری؟

بگو قلبی شکسته دوست داری؟

تو را ای عشق! بی سر دوست دارم

مرا با دست بسته دوست داری؟

این همه راه دویدم ز پی دلدارم

 به امیدی که در این دشت برادر دارم

تو دعا کن به کنار بدنت جان بدهم

فکر همراهی با شمر دهد آزارم

اثری نیست و یک پیروهنی نیست شده

تکه‌های بدن پاره تنی نیست شده

آن قدر داد زدم این پسر دخت نبی ست

بین جنجال صدای سخنی نیست شده

با داغ مادرش، غم دختر شروع شد

او هر چه درد دید از آن «در» شروع شد

مادر به او که پیرهن کهنه را سپرد

دل شوره‌های زخمی خواهر شروع شد

در این غروب غریبی ببین کواکب را

به روی نی سر زخمی نجم ثاقب را

بخوان به لحن حروف مقطعه امشب

حدیث غربت زینب، بخوان مصائب را

آرام‌تر بـرو که توانی نمانده است

تا آخرین نگاه، زمانی نمانده است

بگذار تا که سیر نگاهت کنم حسیـن!

یک لحظه بعد، از تو نشانی نمانده است

بمان که روشنی دیدۀ ترم باشی

شبیه آیینه‌ای در برابرم باشی

هوای خیمۀ من بی نگاه تو سرد است

بمان که مایۀ دل گرمی حرم باشی