ز درد غربت تو شهر، غرق آهم شد

نگاه گرم تو از دور در نگاهم شد

همین که نام تو بردم، شکست دندانم

سلام دادم و تنها همین گناهم شد

چه زود مردم کوفه عمارتم دادند

بلند مرتبه قصری که قتلگاهم شد

وفای امت کوفی، نماز مغرب بود

عشا نیامده، ‌این قوم سدِ راهم شد

فریب مردم پیمان‌شکن نباید خورد

میا که بیعت نامردمان سپاهم شد

تمام شهر مرا از امان خود راندند

به غیر خانۀ طوعه که سر پناهم شد

چه سخت غربت شب را به روز آوردم

زلال صورت ماهت، هلال ماهم شد

به این امید که گودال، قسمتت نشود

به کوچه‌ای ته گودال، حرب‌گاهم شد

سرم قنارۀ قصاب‌خانه‌ها را دید

گمان کنم که همین با تو وعده‌گاهم شد

سخن ز کشتن و تمرین سر بریدن بود

و شاهد سخنی ناسزا الاهم شد

ز گوشوار و گلوبند حرف‌ها دارند

و بی‌حیاتر از این، خصم روسیاهم شد

از این اراذل و اوباش هر چه می‌آید

زمان هرزگی دشمن تباهم شد

قسم به چادر زینب، میا به کوفه حسین!

که وقت غارت معجر دگر فراهم شد

تو را به فاطمه سوگند، سیدی برگرد!

که زخم سینۀ زهرا بدون مرهم شد