چو اَعدا دید قاسم را که در گردن کفن دارد

همه گفت از ره تحسین: عجب وجه حسن دارد!

رُخش چون پرتوافکن شد در آن وادی، فلک گفتا:

خوشا حال زمین را، کو مَهی در پیرهن دارد

لبش پژمرده، همچون گل ز سوز تشنگی، امّا:

تو گویی چشمۀ کوثر در این شیرین دهن دارد

چو بلبل شور انگیزد در آوازِ رجزخوانی

به شوق نوگلی کو در میانِ آن چمن دارد

کشیده تیغ خون‌افشان ز ابرو در صف هیجا

تو گویی ذوالفقار اندر کفِ خود، چون حسن دارد

چنان آشوب افکند اندر آن صحرا ز خون‌ریزی

پس از حیدر، نه در خاطر، دگر، چرخ کهن دارد

چه بی ‌انصاف بودی آن جفاجویان سنگین ‌دل

چه جای نیزه و خنجر در آن سیمین بدن دارد؟

زِ هر سو لشکر عُدوان هجوم آورد چون ظلمت

به صید شاهبازی، جمله گو: زاغ و زغن، دارد

فکندند از سریر زین، سلیمان ‌وار آن شه را

بلی اندر کمین، دائم، سلیمان، اَهرمن دارد

چو سرو قدِّ او، زینت، گلستان بلا را شد

بگفتا: تاب سم اسب، کی همچون بدن دارد؟

مرا دریاب یا عَمّا ز روی مرحمت اکنون

که مرغ روح، شوق دیدن بابَم حسن دارد

خَموش ای ناصرالدّین شه، یقینم شد که هر زهری

به جام آل حیدر سازد این چرخ کهن دارد