خورشید دلم از افق نیزه برآمد
خورشید مگو روی نی از من جگر آمد
روراست بگو، دوش تو مهمان که بودی
تا صبح، دلم شور زد و اشک تر آمد
من خطبه به لب بودم و طفلی به تماشا
فریادزنان گفت که عمّه پدر آمد
این زخم، جدید است، به دعوای که بودی؟
یا اینکه به روبوسی یارم شرر آمد
بر باد مده زلف که زینب جگرش سوخت
بس کن که دگر حوصلۀ صبر، سرآمد
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
خورشید دلم از افق نیزه برآمد
خورشید مگو روی نی از من جگر آمد
روراست بگو، دوش تو مهمان که بودی
تا صبح، دلم شور زد و اشک تر آمد
من خطبه به لب بودم و طفلی به تماشا
فریادزنان گفت که عمّه پدر آمد
این زخم، جدید است، به دعوای که بودی؟
یا اینکه به روبوسی یارم شرر آمد
بر باد مده زلف که زینب جگرش سوخت
بس کن که دگر حوصلۀ صبر، سرآمد
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
