ساکت نساز شور کسی را تو بعد از این
خاضع نکن غرور کسی را تو بعد از این
با نیزه در کلام شریفم دویده‌ای
بر هم نزن حضور کسی را تو بعد از این
کار سرای خلق به شاهان نیامده
روشن نکن تنور کسی را تو بعد از این
بازی نکن شبیه دلم با دل کسی
نشکن دگر بلور کسی را تو بعد از این
بر نیزه، ای شرار تکلم چه می‌کنی
روشن مساز طور کسی را تو بعد از این
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
ساکت نساز شور کسی را تو بعد از این
خاضع نکن غرور کسی را تو بعد از این
با نیزه در کلام شریفم دویده‌ای
بر هم نزن حضور کسی را تو بعد از این
کار سرای خلق به شاهان نیامده
روشن نکن تنور کسی را تو بعد از این
بازی نکن شبیه دلم با دل کسی
نشکن دگر بلور کسی را تو بعد از این
بر نیزه، ای شرار تکلم چه می‌کنی
روشن مساز طور کسی را تو بعد از این
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
