چون دلت از قفل جان زبانه برآرد
روح لطیف ترا ز خانه برآرد
طفلک معصوم من مسوز دلم را
آه تو از آتشم زبانه برآرد
جان من و قلب مادر و گلوی تو
تیر سه شعبه سه تا نشانه برآرد
حاجت لعلت اگر فرات نداده
صبر کن ای طفلکم زمانه برآرد
خون تو از ساعدم رسیده به آرنج
کیست که تابوت به شانه برآرد
خندۀ تو رو سفید کرده بکا را
صبح رخت درد را شبانه برآرد
سیب نمی‌خواستم زقوم مخالف
من که نگفتم سرت ز چانه برآرد
حنجرت این روزها که آب نمی‌خواست
غبغب تو آب شد که دانه برآرد
دانۀ تو چیست؟ اشک غربت بابا
کیست که بعد از غمت ترانه برآرد؟
دعای زندهدلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین میشنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بیصدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیدهام که گدا موج میزند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
چون دلت از قفل جان زبانه برآرد
روح لطیف ترا ز خانه برآرد
طفلک معصوم من مسوز دلم را
آه تو از آتشم زبانه برآرد
جان من و قلب مادر و گلوی تو
تیر سه شعبه سه تا نشانه برآرد
حاجت لعلت اگر فرات نداده
صبر کن ای طفلکم زمانه برآرد
خون تو از ساعدم رسیده به آرنج
کیست که تابوت به شانه برآرد
خندۀ تو رو سفید کرده بکا را
صبح رخت درد را شبانه برآرد
سیب نمی‌خواستم زقوم مخالف
من که نگفتم سرت ز چانه برآرد
حنجرت این روزها که آب نمی‌خواست
غبغب تو آب شد که دانه برآرد
دانۀ تو چیست؟ اشک غربت بابا
کیست که بعد از غمت ترانه برآرد؟
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
زیبا بود