پایم حریف خار مغیلان نمی‌شود
دست شکسته یار گریبان نمی‌شود
گیسو نمانده تا که پریشانم کنم تو را
آری، سر رقیه پریشان نمی‌شود
دستی که می‌شناسم از این قوم بی حیا
راضی به جز شکستن دندان نمی‌شود
گفتم شبیه روی تو خاکسترین شوم
دیدم که جز به آتش دامان نمی‌شود
تا مغز استخوان تن من سیه شده
دردی است در رقیه که درمان نمی‌شود
دعای زنده‌دلان صبح و شام یا حسن است
که موی تیره و روی سپید با حسن است
حسین می‌شنوم هرچه یاحسن گویم
دو کوه هست ولی کوه بی‌صدا حسن است
به یاد آن لب شیرین که مصطفی بوسید
ز پا درآورد آخر سرشک شور مرا
یک مصرع است حاصل عمری که داشتم:
یار آمد و گرفت و به بندم کشید و برد
«تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزردۀ گزند مباد»
شنیده‌ام که گدا موج می‌زند به درت
سرای جود تو خالی ز مستمند مباد
پایم حریف خار مغیلان نمی‌شود
دست شکسته یار گریبان نمی‌شود
گیسو نمانده تا که پریشانم کنم تو را
آری، سر رقیه پریشان نمی‌شود
دستی که می‌شناسم از این قوم بی حیا
راضی به جز شکستن دندان نمی‌شود
گفتم شبیه روی تو خاکسترین شوم
دیدم که جز به آتش دامان نمی‌شود
تا مغز استخوان تن من سیه شده
دردی است در رقیه که درمان نمی‌شود
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
