آقا سلام! وقت گدایی رسیده است

عشقت دوباره چند گدا را کشیده است

روز ازل خدا ز گل و آب کربلا

بی شک مرا برای شما آفریده است

نوکر همان کسی است که با جمع دوستان

هر جا بساط روضه علم شد، دویده است

من عاشق تو‌ام، همه دنیای من حسین

از روح تو خدا به گل من دمیده است

با خاطرات کرببلا زنده مانده‌ام

با اینکه قدّم از غم زینب خمیده است

هر روز و شب به اشک و دعا لعن می‌کنم

آن کس که از قفا سرتان را بریده است

داریم آرزو که بمیریم از غم

دردانه‌ای که حرف کنیزی شنیده است