دنیا شنیده آه نیستانی تو را

بر نیزه دیده آینه‌گردانی تو را

موج نسیم غم زده حس کرد مو به مو

بر اوج نیزه عمق پریشانی تو را

سنگی که قلب دخت علی را نشانه رفت

آمد شکست حرمت پیشانی تو را

قومی که سجده بر بت ابلیس برده‌اند

انگار کرده‌اند مسلمانی تو را

آنان که گوششان پر از آواز سکّه بود

نشنیده‌اند لهجۀ قرآنی تو را

با این همه کسی نتوانست کم کند

یک ذرّه از تجلّی عرفانی تو را

بعد از طلوع سرخ تو ای آفتاب سبز

چشمی ندیده مغرب پایانی تو را