آن شهسوار معرکۀ کربلا حسین

مهمان نو رسیدۀ دشت بلا حسین

گل دستۀ بهار امامت به باغ دین

آن نخل ناز پرور لطف خدا حسین

آن خو به ناز کردۀ آغوش جبرئیل

آن پارۀ دل و جگر مصطفی حسین

آن نور دیدۀ دل زهرا و مرتضی

یعنی برادر حسن مجتبی حسین

افتاده در میانۀ بیگانگان دین

بی ‌غم‌گسار و بی‌کس و بی آشنا حسین

شخص حیا و خستۀ خصمان بی‌حیا

کان وفا و کشتۀ تیغ جفا حسین

آن خواندۀ به رغبت و افکندۀ به جور

در دست کوفیان دغا مبتلا حسین

از کوفیان ناکس و از شامیان دون

در کربلا نشانۀ تیر بلا حسین

از دشمنان شکسته به دل خار صد جفا

ور دوستان ندیده نسیم وفا حسین

مانند موج لاله و گل در ره نسیم

در خون خویشتن زده پر دست و پا حسین

آنک جفای سخن و اینک وفای دوست

بی بهر هم ز دشمن و هم دوست یا حسین

زین درد، پای عشرت دنیا به خواب رفت

ایــن گـــرد تا بــه آیینۀ آفتــاب رفت