دگر شد وقت آن ماتم که جای قدسیان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که هرکس در جهان گرید

دگر شد وقت آن ماتم که شور از بحر برخیزد

دگر شد وقت آن ماتم که صحرا بی‌امان گرید

به سمع کوه اگر آید حدیث ظلم اهل البیت

بلرزد کوه و بشکافد به حال خاندان گرید

ز دشت کربلا هرکس که یاد آرد بگرید خون

که خاکش ذره ذره روز و شب بر کشتگان گرید

به بستان گر برد باد صبا پیغام اهل البیت

چنین نالد پریشان سرو هم بر سروان گرید

ز دشت کربلا سوی گلستان گر وزد بادی

شود گل بار دیگر غنچه و در گلستان گرید

زحال زار گل زار نبّوت گر خبر یابد

دگر بلبل بر‌ آن گلدستۀ باغ جنان گرید

فتاده آل پیغمبر میان خاک وخون بی‌سر

بیا و خاک کن بر سر، روان کن خون زچشم تر