او اهل گریه بود و دو چشم نجیب داشت

با نام مجتبایی‌اش انسی عجیب داشت

او هم کریم بود و به هنگام بخششش

خورشید و ماه، یا که ستاره به جیب داشت

آری تمام اهل مقاتل نوشته‌اند

دشمن هم ازعنایت و لطفش نصیب داشت

مثل حسن حرم به مزارش وفا نکرد

دیدم که صحن خاکی و قبری غریب داشت

بوی گلوله میدهد آن صحن‌ها ولی

روزی شبیه کرببلا عطر سیب داشت

دستم به سمت چاک گریبان خویش رفت

وقتی که نام او به لبش عندلیب داشت

او دست خاک زلف پریشان خود نداد

بالا سرش به جای سنان او طبیب داشت

وقتی که زهر پا به روی سینه‌اش گذاشت

فرزند او به روی لب امن یجیب داشت

ابن الرضای سوم این خانواده هم

مرثیه‌ای شبیه به یابن الشبیب داشت

خاکی شده است صورت گلدسته‌های او

یعنی که میل روضۀ خذالتریب داشت

از روی نیزه‌ها سراو خورد بر زمین

این روضه سخت بود و فراز و نشیب داشت