ای مادر ایثار و وفا مادر عباس
ناموس علی، شیر خدا، مادر عباس

هم نالۀ زینب شدی و همدم کلثوم
همدرد شدی با دل ما مادر عباس

در خانۀ سادات چنان عطر گرفتی
تا آنکه شدی روح دعا، مادر عباس

هرگز نشدی وارد آن خانه مگر که
زینب به تو فرمود بیا مادر عباس

شرمنده شدی آب شدی در بر زینب
تا فاطمه خواندند تو را مادر عباس

آزار کشیدی تو هم از اهل مدینه
از طعنه و از شایعه‌ها مادر عباس

گفتند پسر دار شدی، حال به زینب
کمتر شده مهر تو چرا مادر عباس؟

قنداقۀ عباس به پرواز کشاندی
بر دور سر خون خدا، مادر عباس

ایام گذشتند و چنان پیر شدی تو
در شهر مدینه چه زمینگیر شدی تو

آنوقت که بیمار شدی مادر عباس
در خانه گرفتار شدی مادر عباس

رفتند همه اهل و عیالت ز مدینه
تو بی کس و بی یار شدی مادر عباس

در خانۀ خود بودی و از قاصد یثرب
ناگاه خبر دار شدی مادر عباس

در کرببلا با پسران تو چه کردند؟
در آه شرر بار شدی مادر عباس

گفتند بریدند دو دست پسرت را
در سوگ علمدار شدی مادر عباس

گفتند که با جسم حسین تو چه کردند
از دیده چه خونبار شدی مادر عباس

گفتند بریدند لب تشنه سرش را
در غصۀ بسیار شدی مادر عباس

گفتی که نخوانید دگر ام بنینم
یک عمر عزادار شدی مادر عباس

دیگر کمرت خم شده از پای نشستی
تا دست به دیوار شدی مادر عباس

یک عمر بقیع رفتی و یک عمر به گریه
از ماتمشان زار شدی مادر عباس

گر پای به چشمم نگذاری گله‌ای نیست
از دیدۀ من تا قدمت فاصله‌ای نیست