با روضه‌های ام بنین لطمه می‌زنم
با قلب غصه‌دار و غمین لطمه می‌زنم

با نوحۀ قدیمی دیوان ماتمش
در سایه سار بیرق دین لطمه می‌زنم

جانم فدای روزۀ آبی که می‌گرفت
چون او به عشق تشنه‌ترین لطمه می‌زنم

هم صبح و ظهر و هم سرشب مویه می‌کند
همراه با نوای حزین لطمه می‌زنم

راوی روضه است و کلامش موثق است
با هر اشاره‌اش به یقین لطمه می‌زنم

بر سینۀ شکسته اگر سینه می‌زند
من هم به یاد زخم جبین لطمه می‌زنم

می‌گوید از یسار و یمین نیزه می‌زدند
من نیز از یسار و یمین لطمه می‌زنم

وقتی گریز روضۀ او سمت علقمه ست
بر نعش مانده روی زمین لطمه می‌زنم

حبل المتین عالم و آدم گسسته شد
بر حا و با و لام و متین لطمه می‌زنم

حسن ختام مرثیه‌اش یارقیه است
بر کودک خرابه نشین لطمه می‌زنم